शब्दांची ओंजळ

आपल्या कवींच्या या सुंदर कल्पना...
किती तरी दिवसात
नाही चांदण्यात गेलो
किती तरी दिवसांत
नाही नदीत डुंबलो
खुल्या चांदण्याची ओढ
आहे माझी ही जुनीच
आणि वाहत्या पाण्याची
शीळ ओळखीची तीच
-बा सी मर्ढेकर
............................................
जिना असावा असाच अंधा
कधी न कळावी त्याला असावा चोरी
जिना असावा मित्र इमानी
कधी न करावी चहाडखोरी.
मी तर म्हणतो - स्वर्गाच्याही
सोपानाला वळण असावे
पॄथ्वीवरल्या आठवणींनी वळणावळणावरी हसावे...
कवी - वसंत बापट
.................................................................................
दर्यावरची रंगीत मखमल उचलुन घेते कुणी
कृष्ण सावल्या भुरभुर पडती गगनाच्या अंगणी
दूर टेकडीवरी पेटती निळे तांबडे दिवे
सांगतात ते मजला आता घरी जायला हवे
कवी - कुसुमाग्रज
............................................................................
सारा अंधारच प्यावा
अशी लागावी तहान
एका साध्या सत्यासाठी
देता यावे पंचप्राण
व्हावे एव्हढे लहान
सारी मने कळों यावी
असा लागावा जिव्हाळा
पाषाणाची फुले व्हावी
कवी - म. म. देशपांडे
...........................................................................
धूर कापूर उदबत्यांतून
जळत गेले किती श्रावण
पैठणीने जपले एक तन.. एक मन..
माखली बोटे
पैठणीला केव्हा पुसली
शेवंतीची चमेलीची
आरास पदराआडून हसली
...........................................
मित्रासंगे माळावरती,
पतंग उडवित फिरताना;
तुला पाहिले गवतावरती,
झुलता झुलता हसताना.
विसरुनी गेलो पतंग नभिचा;
विसरून गेलो मित्राला;
पाहुन तुजला हरवुन गेलो,
अशा तुझ्या रे रंगकळा.
...............................................
...................................................
अंदाज आरशाचा, वाटे, खरा असावा
बहुतेक माणसाचा, तो चेहरा असावा
जखमा कशा सुगंधी, झाल्यात काळजाला
केलेत वार ज्याने, तो मोगरा असावा

कवी- इलाही जमादार
....................................................................

दूर नभाच्या पल्याड

दूर नभाच्या पल्याड

दाटुन येता अवेळ

केवळ माझ्यासाठी रिमझिमते !

केव्हा केवळ

पिसाटलेला पिऊन

अनवाणी पायांनी वणवणते !

कुणी माझे , मजसाठी , माझ्याशी

सा रे ग म

प ध प ग

म प म ग

रे ग रे नी

कधी ऊन्ह लागता मध्यान्हीचे मनात मी

अन थकलेल्या पायांसह माझ्या सावलीत

तो येतो तेव्हा मेघ जसा , अन वदतो जर दमलास

तर माझ्याशी येशील कसा अन

हिरमुसल्या वाटांना मग अवचित लय

मी असाच वेडा जीव लावुनी प्रेम कराया

मी म्हणतो कोणा आपुले आणि तो माझ्यावर

मग जीवच होतो रुसलेला आर्ध्या वाटेवर

अन डावच मोडून बसलेला त्या

त्याचेही मन तेव्हा सांजावुन

मी रंगबीरंगी फुले कागदी पाहुन केव्हा

तो हसतो केवळ हसता हसता मला ओढुनी

हे आत पसरले तुझ्या सडे पाहसी कशाला

त्यावाचुन केव्हा काय अडे

मग ग़ाणे स्वत्वाचे प्राणातुन झगमगते....

सा रे ग म

प ध प ग

म प म ग

रे ग रे नी सा .....

आळ

दाढी काढून पाहिला आन् दाढी वाढून

पाहिला कंटाळवाणा पण अबाधित

मी सिनेमाला जरी सुरुवातीला कंटाळा

फक्त पैसे वसूल व्हावे म्हणून शेवट

चार मिळता चार लिहिली ना कमी ना जास्त ना ही

प्रेमपात्रा कागद रद्धीचा मी

नामस्मरणाला सुद्धा दिधली ठराविक वेळ

मी किलो आन् ग्रॅम वरती मोक्ष मोजून

लाल हिरवे दीप येथे पाप पुण्याचे

सोयीचा जो वाटला मी तोच सिग्नल

मी धुके ही पाहिले आन् धबधबे ही

पण तरी मी शेवटी माझाच फोटो

मी पिझा ही चापतो आन् भाकरी ही

जो पडला मुखी मी तो रवन्थत

भोगताना योग स्मरला योगताना भोग

राम ही ना झेपला मज कृष्ण ही ना

मी मला दिसलो असा की ना जसा दिसलो कुणा

कुरूपतेचा आळ कायम आरशावर ठेवला ...